NAKON DVIJE DECENIJE U GRADU NA VRBASU PONOVO "ZID SMRTI" (VIDEO)

Spektakl povodom ovogodišnje 5. Motorijade u organizaciji banjalučkog Moto kluba “ISTOK“ upotpunio je legendarni, ali mlađim generacijama manje poznat  “Zid smrti”, koji se u grad na Vrbasu vratio nakon dvije decenije!

- Kupite karte i zauzmite mjesta na galeriji! Za nekoliko minuta počinje redovna predstava na “Zidu smrti”! — ovako je zvučala najava kojom je spiker pozivao ljude da vide nevjerovatnu vožnju motociklima po drvenoj cilindričnoj vertikali.

“Zid smrti - Božo Vukadinović - Banjaluka” je čuvar tradicije i simbol adrenalina na točkovima, ambasador vožnje i neprevaziđenog stila. Opjevani u čuvenom hitu Atomskog skloništa, pakleni vozači, dolaze da vas podsjete na neka fina davna vremena ali i da se nakon 20 godina ponovo predstave Banjalučanima i gostima 5. jubilarne Motorijade. Kada je prije četiri godine preminuo Božidar Vukadinović, apsolutni gospodar jugoslovenskih “zidova smrti”, iza njega su ostala samo dva nasljednika, pedesetogodišnja braća Zoran i Draško Milenković. Oni su glavna atrakcija ovogodišne “Motorijade” koju organizuje Moto klub “ISTOK“. Braća Milenković za  kažu da su ovim poslom počeli da se bave prije 30 godina. – Prvo smo počeli u Srbiji, a onda smo krenuli dalje. To je naš porodični posao. Učili smo ga od oca, a kasnije i od punca, čuvenog Bože Vukadinovića. Draško i ja smo oženili njegove kćerke blizanke – priča Zoran. Vožnja u “zidu smrti” se, dodaje on, trenira cijeloga života. Savladava se prepreka po prepreka, metar zida po metar zida. Danas, kaže, nemaju vremena za trening. Dođu tamo gdje su pozvani, odvezu svoje i odlaze dalje. – Naš program traje 10-15 minuta. Mora da se sjedi sa strane, mora da se stoji na motoru. Sve manje i manje nastupamo. Radimo po zborovima i većim vašarima u Bijeljini, Derventi, Prnjavoru, Gradiški – kaže Zoran. Padove i lomove više i ne broje. Bilo je, kažu, svega. Njihov kolega je prije nekoliko godina stradao u Njemačkoj u “zidu smrti”. Pao je, slomio rebro, a potom je to slomljeno rebro bukvalno probolo srce. Koliko je “zid smrti” opasan posao najbolje zna Draškova supruga. Ona je 1997. godine pala sa kartinga koji se zapalio. Izgorjele su joj obje ruke i lice. Zaradila je opekotine četvrtog stepena i jedva je živa ostala.

Zid je visok šest metara, a vozi se brzinom od 40 do 70 kilometara na čas. To je, pričaju braća, velika brzina za tako mali prostor, pogotovo kada dvojica motociklista voze odjednom.

– Nema tu para kao što je bilo, ali mi to volimo. I narod poštuje to što radimo. U “zidu” nema foliranja. Tu je sve istina – ističe Draško. Najopasnija tačka podrazumijeva trojicu učesnika u “zidu”. To su nekada radili sa Božom. Sada su samo njih dvojica, ali je i dalje to više nego opasna zabava. Na “zidu” su uvijek dva motora ili motor i karting. – Vozimo klasične motore. Naši su stariji, od 1943. do 1963. godine. Naučili smo na njih i pokazali su se dobro. Mi smo zadnji koji to rade u bivšoj Jugoslaviji. Poslije Banjaluke idemo za Bijeljinu. Radićemo dok budemo mogli, odnosno dok drže noge – kazao je Zoran Milenković za Srpsku cafe. Na banjalučkoj tvrđavi Kastel, kraj jula i ove godine, bio je rezervisan za bajkere koji su se u grad na Vrbasu zaputili iz više od 20 zemalja. Izvor: Srpskacafe/Foto:Zdravko Stamenić