TAJNE MANASTIRA PAPRAĆA KOD ŠEKOVIĆA

Kada dolazite iz pravca Zvornika, prvo što vas dočeka kad dodirnete tlo Šekovića je prostrana Papraća, oblast sa veoma župnom klimom, a ovdje se nalazi i istoimeni manastir Papraća. Manastir se pominje u nekoliko pjesama narodne poezije. U jednoj od njih se kaže da je Papraću podigao Simeon Nemanja, a u drugoj da je manastir podigla jedna od četiri sestre srpskog "Cara Šćepana", a u stihovima pjesme "Miloš u Latinima" kaže se da je Papraća zadužbina župana Vukana. Prema narodnom predanju zabilježenom u Tronoškom i u Pećkom ljetopisu manastir su podigli Kralj Dragutin i njegovi sinovi Stefan, Vladislav i Uroš, a koji su ovim prostorom vladali krajem XIII i početkom XIV vijeka. Uglavnom o manastiru se mnogo zna, međutim neke veoma važne činjenice o ovoj značajnoj svetinji nisu poznate široj javnosti. U srednjem vijeku nije bilo čudno da neki manastir u udaljenim krajevima ima posjede kao što je manastir Hilandar imao posjede u Metohiji, tako je manastir Papraća imao svoje posjede u Hercegovini. Nema u pisanim izvorima mnogo podataka o tome koja je imanja na raspolaganju imala Papraća i gdje su ona bila. Međutim narodno predanje zna o tome više. Papraća je bila veoma poštovan manastir u Istočnoj Hercegovini, gdje je po predanju imao i znatne posjede. U Papraći je ostala sačuvana uspomena u Hercegovini.

Selo Danići u jugoistočnom dijelu Gatačkog polja bilo je po predanju svojina manastira Papraća, pa su ga kasnije oteli Turci. I za selo Pržine postoji takođe priča da su bili imanje manastira Papraća koje je kasnije oteto.

Ova priča nije bez osnova, Grkovići u selu Bodežištima, predanje kaže, pobjegli su sa Pržina kad su popaljena imanja manastira Papraće u tom selu. Mjesto Bunčići u selu Baljci, nadomak Bileće su takođe bili imanje manastira Papraća. Blizu Bunčića su kuće Radmilovića. Godine 1875. Radmilovići su načinili tor u Bunčićima, ali im je stoka koju su držali u tom toru uginula. Mislili su da se to desilo zbog toga što je tor na manastirskoj zemlji i što ne daju hak (namet, porez). Otišli su u „manastir Popratnje“ kako su ga oni zvali i nešto priložili. Poslije je bilo dobro. Veze između Istočne Hercegovine i Papraće kao i uopšte Sjeveroistočne Bosne su bile veoma žive. Na ovaj prostor se iz istočne Hercegovine dolazilo sa stokom preko zime i išlo se na prehranu, pa su se mnogi iz Hercegovine naselili u ovim krajevima. Značajno je da se predanja u Gacku i Rudinama zabilježena u raznim vremenima i od različitih ljudi međusobno podudaraju i upotpunjuju. Sasvim je moguće i da su neki kaluđeri iz Hercegovine dospjeli u Papraću jer su takva kretanja tada bila česta pa da su oni vukli i dalje prihode od nekih manastirskih i crkvenih imanja u Hercegovini. SeeSrpska / Piše: Marko Perendić Izvor: Predanja u Hercegovini o Manastiru Papraći, dr Milenko Filipović